Maviydi kirpiklerin,
Ve ucunda İstanbul vardı kirpiklerinin.
Sen maviye dalıp çıkarken,
Bakışının buğusunda İstanbul maviye çalardı.
Rüzgarı tenimi yalayıp kasırga olurken,
İstanbul doğardı maviden,
Kendimden ne kadar kopmuşsam,
Beni benden ne kadar ayırmışsalar,
Benle kendim arasında ne kadar paravan kurmuşsalar
Korkarım maddemden, kendimden
Ya çıkarsam bir gün karşıma
Ya biri vuruverirse benliğimi yüzüme
Kainat analitiğinin sıfır noktasında durur aşk
eylemsizlikteki eylem anı
ölüm ve yaşamın öpüştüğü sınır
keder ve zevkin dansettiği hiçlik
Anlamın yittiği, anlamsızlığın yeşerdiği
Ölümün yaşamlar dirilttiği
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!