Menzil meçhul

o çok sevdiğin birgün,
umulmazda çekip gidiyor,
yanıyor canın, hemde çok,
amma gidişine beynin anında bir
mazeret uyduruyor,
kızgınlığın devam ediyor ama,
seni sevmiyorum,ayrılalım biz dediğinde
havsalan sanki donuyor,
bunu birtürlü kabullenmek istemiyor,
olamaz diyorsun beni bukadar çabuk
unutamaz,
ne yani diyorsun,.. asılsızmıydı onca eda,
onca davranış,göz aldanması,
kulak yanılmasımıydı onca içini titreten
sevda üstüne söylenen söz..
işte yürek bittiğini bu sevdanın nezaman
idrak ederse,
yıkım ozaman başlıyor..
kan revan,toz duman heryer,her mekan,
ona ulaşmana yoksa imkan bu beterinde beteri
oluyor,
onun ayrılış sözleri sadece,
bu sevda defterini
dürüyor..
ve gönül bir yokuluşa doğru
yürüyor..
menzil meçhul,varış meçhul..

GÜLEN

dürüyor..