MeNşUr Şiiri - Osman Şener

Bir Efendim var ki ey can! abdine eş şâh yoh
Dü cihanın misbahıdır, başka mihr u mah yoh

Cümle mahlûk gizli ayan; müstefittir, can bulur
Bengisudur; mevte mani başka hiç bir rah yoh

Sahib-i Menbayı aşktır, bîpayandır bâdesi
Bezm-i aşkın sâkîsidir; pes! Nasıl ikrâh yoh?

Bizeban bülbül olur ah! Görse bülbül lal olur
Cezp eder, icbar eder ah! Böyle candan hâh yoh

Öyle âlî makâmat ki, bahşedilmiş şanına
Ümmetinden bir hakirin, payesince cah yoh

Yandı bülbüllerle gülzar; şuleyi gamzesinden
Uğruna kâfir müselman, yanmayan ervah yoh.

Bahtı bedhal ümmetinden, kimse kesmesin ümit
Zerrece imanı olan, kurtulur; ah vah yoh

Rahmetenlil âlemindir, menşur-i esmâ-i Hak
Dü cihan ondan yansıyor; olmasa Evvah yoh.

Evvahi