Menkıbe - Yusuf I (Kuyuda Bir Gül)

İbrahim’in soyundan, bir küçük Yusuf vardı
Oyundan daha fazla, ilmetmeyi severdi

Canım Yusuf’um diye babası pek severdi
Fakat her fânî gibi, ihtiyarlığa erdi

Koşamıyordu artık Yusuf’un ardı sıra
Görmeyince bir süre, yanardı çıra çıra

Kardeşleri Yusuf'u, kıskanırdı her zaman
“Babamızın yanında, neden o daha yaman”

Bilmezlerdi Yusuf'un, hâli beşer değildi
Âlimdi, bu sebepten, değerli bir oğuldu

Bir rüyâ gördü Yusuf, anlattı babasına
Ağladı yaşlı Yâkup, yaslanıp âsâsına

Neden dedi Yusufcuk, ağlıyorsun derinden
Dikkat et dedi Yâkup, kardeşlerin şerrinden

Peki dedi Yusufcuk, tek sen üzülme yeter
Senin gözyaşın bana, ölümlerden de beter

Oğulları Yâkup’tan, müsâde istediler
“Yusuf ile gidelim, oynayalım” dediler

Yâkup müsâde verdi, ama huzursuz idi
“Rabbim sizleri şerre, meylettirmesin” dedi

Bir gün Yusuf anarken, Rabbini huşû ile
Kardeşleri yaklaştı, birisi geldi dile

“Gel” dedi hoş bir tavırla, “Oynamaya gidelim
Eğlenip yorulunca, bir hasbihâl edelim”

“Peki” dedi Yusufcuk, “Gidelim hasbihâle
Nasıl olsa cansınız, fitne girmez bu hâle”

Yürüyüp yol boyunca, gittiler çok uzağa
Orda küçük Yusuf'u, düşürdüler tuzağa

Atıp onu kuyuya, dönüp gittiler geri
Sevmezlerdi Yusuf'u, bebekliğinden beri

Yanında idi Rabbi, atılırken kuyuya
Canlarıydı düşüren, onu bu pis pusuya

Hakk dedi ki “Onlara, sen haber vereceksin
Ve de bunun farkına, yalnız sen ereceksin”

Kardeşleri Yusuf'un, geldiler en nihâyet
Dediler 'Ey babamız, bu ne korkunç bir hâlet'

Yıkıldı birden Yakup, “Ne oldu Yusuf’uma? ”
Dediler 'Çölde idik, bıraktık onu kuma

Biz oyun oynuyorduk, Yusuf oturuyordu
Keyfi yerinde idi, sağ sâlim duruyordu

Bir an dönüp baktık ki, bir kurt geldi yanına
Parçaladı Yusuf'u, kastederek canına'

Çok kederlendi Yâkup, fakat bildi doğruyu
Söylemedi onlara, kalbindeki ağrıyı

O’na düşen sabırdı, uydurulana karşı
Yardım ancak Allah’tan, yaratandır O arşı.

(namrun-16.08.2005)