Menim Sevdam Şiiri - Harun Ayhan

Mênim sevdam; mêni, menden itendir.
Diyar diyar gezer, durak bilmenem.
Gonca Yârim, mêne her dem yetendir,
Ondan öte konak var mı, bilmenem.

Yaşamımın gayesini unuttum…
Varım, yokum; açım, tokum bilmenem.
Men gönlümü, yâre hasret uyuttum.
İçer içer, susar, doymak bilmenem.

Anam, babam, balalarım, bağlarım,
Hayallerim var mı? İnan bilmenem!
Onsuz yüreğimi, yakar, dağlarım.
O’ndan mêni kim alacak, bilmenem.

Bir nefesi eksik etse yüzümden,
Yêl oluram; eser, döner, dinmenem…
Canı, tatlı mêne, mênim özümden.
Ondan şirin cananı hêç bilmenem.

Sözü; mêne, balla bezeli kaşık.
O, yumuşak, keskin olan dil, mênem!
Ruhum; ona tutkun, ezeli âşık.
Mênden âlâ, aptal âşık bilmenem.

Bir ben olur, yapışıram yüzüne.
Koparsa da, gene bitip gitmenem.
Serpilirem, sıkışıram gözüne.
Ondan gayri özüme yurt bilmenem.

Şerifoğlu, derler mênim adıma.
Arşa uçar, tozar, yere inmenem!..
Ne zaman ki, yüzü düşer yâdıma,
Hêç oluram! Hêç, kendimi bilmenem…