Menim Heyatım Şiiri - Elnur Resuloğlu

Elnur Rə suloğlu (Ə liyev)
Mə nim hə yatım

Aprelin axrıydı, son günlə riydi.
Hava isti idi, sə ma tə rtə miz.
Günə ş göydə n yerə od ə lə yirdi
Kə də rdə n xə bə rsiz, qə mdə n xə bə rsiz.

Mə n isə bu zaman tə rimi silib
Yolda deyinirdim: “Ürə k dayanır.
Elə bil göylə yer baş-başa verib,
Göy kimi od tutub yerlə r də yanır”.

Hə r tə rə f yaşıllıq. Yollar boyunca,
Gör ağcaqayınlar necə ə kilib.
Onların altında otrub doyunca,
Kölgə sində neçə yolçu dincə lib.

Ağcaqayınların altında yenə
Yolçular oturub nə fə sin də rir.
Oturmaq ar gə lir bə zilə rinə ,
Ayaq üstə durub nə fə sin də rir.

Danışa bilsə ydi, ağcaqayınlar
Bizə keçmişlə rdə n söhbə t açardı.
Bil, dilə gə lsə ydi, ağcaqayınlar
Burdan keçmişlə rdə n söhbə t açardı.

Mə n bir saatdan da artıq yoldayam,
Bitib-tükə nmə yir uzanan yollar.
Döngə ni dönürə m, sağ yox, soldayam,
Qurtarmaq bilmə yir uzanan yollar.

Gör nə qə də r yol var qarşıda hə lə ,
Bə li, mə n bu yolda daha yolçuyam.
Başqası görünmür, nə də ndir belə ,
Yoxsa mə n bu yolda tə nha yolçuyam?

Hə r yerə arxamca kölgə m sürünür,
Nə də nsə canımı bürüyüb tə laş.
Köksümdə ürə yim tez-tez döyünür,
Fikirlə rim mə nə olubdur yoldaş.

Mə ncə , olsa da düz, ə yri-üyrü də ,
Yollar hey uzanan qollara bə nzə r.
Yer üzündə hə r bir insan ömrü də ,
Sonu bilinmə yə n yollara bə nzə r.

Mə ktə b yollarına ayaq basanda,
Elə bil yenidə n uşaqlaşıram.
Uşaq sə slə rinə qulaq asanda,
Də rdimdə n, qə mimdə n uzaqlaşıram.

Bir anlığa anıb o illə ri mə n,
Ömür kitabımı varaqlayıram.
Mə ndə n sonra gə lə n nə sillə ri mə n,
Hə yat yollarında soraqlayıram.

Bu hə yat yolları çə tində n çə tin,
Gə rə kdir bu yolda mübariz olmaq.
Zə iflik göstə rsə n, olmasan mə tin,
Sə nin qismə tindir qul, kə niz olmaq.

Qulaqları sə sdə , gözlə ri yolda,
Və tə n torpaqları çağırır bizi.
Və tə n bir ağacdır, onda bu halda,
Qurdlar içimizdə n dağıdır bizi.

Hardandır bizlə rdə , hardandır yadlıq,
Doğma qardaşıma necə “yad” deyim?
Kə də rli günümdə düzə ldib şadlıq,
Bayram libasımı mə n necə geyim?

Yurddaşlarım köçkün, qaçqın, didə rgin,
Qarabağdan sürgün ediblə r bizi.
Danışa bilmirə m, ə sə bim gə rgin,
Öz ə llə rimizlə didiblə r bizi.

Öz ə llə rimizlə yıxıblar bizi,
Nə vaxt bütöv yumruq olacağıq biz?
Çoxdandır bir küncə sıxıblar bizi,
Axırda və tə nsiz qalacağıq biz.

Havanın axını güclə nir birdə n,
Nə ğmə deyib ə sir isti külə klə r.
Bir baxın, bir baxın, cə nub tə rə fdə n,
Buraya tə lə sir isti külə klə r.

Burda hakim olmuş isti külə klə r,
Yuxudan oyatdı tozu, torpağı.
Ə sib cana doymuş isti külə klə r,
Qaldırıb oynatdı tozu, torpağı.

İsti külə klə rin dövrü az oldu,
Taca zorla sahib olanlar kimi.
İsti külə klə rin ömrü az oldu,
Şayiə lə r kimi, yalanlar kimi.

Artıq mə nə oxşar otağımdayam,
Özüm kimi sadə , çilliçıraqban.
Özümə söz verib dedim: “Yazacam,
Başıma gə lə ndə n, öz hə yatımdan”.