Menfaatine Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Eğri yaşamayan çıkmaz da yoldan!
Hakikati bulur, menfaatine…
Yardım bekliyorsan şayet bu kuldan
Sadakati bilir, menfaatine...

Anıları hayal ile süsle gel
Hayalini umut ile besle gel
Uzak bilme haydi şimdi sesle gel
Düşünmeden gelir, menfaatine...

Gönlünde yaşarım yazıyı bırak
Sanma ki bu gönle mevsimler ırak
Siper et sineni, olsun son durak
Gönül sende kalır, menfaatine...

Bir kadının gönlüne yol olmalı
Girmek için zahmeti bol olmalı
Elde gülün terlemiş, al olmalı
İşte, bu dost olur, menfaatine...

Mana çıkar dediğim her heceden
Çünkü hâllenirim Şanı Yüce’den
Akıl almam kendin bilmez cüceden
Ölüler dirilir, menfaatine...

İki şey var ikisine küserim
Biri zandır, selamımı keserin
Bir bühtan, üzerine eserim
Der ki! “Aman delir”, menfaatine...

Şiirle taşlarım bakmam yaşına
Böyle dostluk gelsin senin başına
Araya giren höt, burda işin ne?
Ovada kurt ulur, menfaatine...

Ben gönül gütmeye çıkmadım yola
Feleğin borcunu yüklemem kula
Bir yarım var sultan, bir de dört bala
Gönlümü dost alır, menfaatine...

İki şey var ikisine gül derim
Biri anam, biri yârim, gel derim
Bazı bazı Kaleliye öl derim
O ölmeden ölür, menfaatine…

NOT 1:Bu şiir bir sohbetin bir yanıdır.