Meneviş Köylü Şiirleri - Şair Meneviş Köylü

Atadan Karadenizli, eşten İç Anadolulu, kendimce biraz Egeliyim.
1968 İstanbul diyor annem... Aylardan zemheri.
İlkokul dönemlerinde örgü örmeyi, lise dönemlerinde örgüt kurmayı öğrendim. Seksenli yılların 'yokluk' dönemlerinde yağ ve tüp kuyruğunda aynı anda beklemeyi öğrendim. Yine seksenli yılların 'karışık' dönemlerinde Sütçü Mine Teyze'den duvar yazısı silmeyi öğrendim.
Dahası... 12 Eylül.
Kitap yakmayı, Nazım Hikmet Ran tarafından yazılan 'Yaşamak Güzel Şey Be Kardeşim' adlı kitabı amcama okuması için verdiğim gecenin saba ...

Meneviş Köylü

Sekseninde Bir Kadın (Menevşe Köylü)


Bir kadın
Sekseninde
Bisiklet üstünde geçer sokaktan

Devamını Oku
Meneviş Köylü

Resmedilseydi
Ederdim dostluğun şeklini
Şiiri hiç beceremedim
İstersen
Dokun yüreğime
Elinle...

Devamını Oku
Meneviş Köylü

üç renge hakim
bir ev
üç güvercin
ikisi evin üstünde biri havada
bir eşek bahçede
iki yapraksız ağaç

Devamını Oku
Meneviş Köylü

yolculuğum
ölümsüzlük diyarına
her yer kır çiçekleri...

tören atları gibi eğilmiş
avluda ağaçlar...

Devamını Oku
Meneviş Köylü

er-
kil
ile yundu

ruhunu

Devamını Oku
Meneviş Köylü

Ağzında dincisin, yüreğinde kinci
Yatağında hazırdır körpecik inci
Pis arzuların için emir bekler cinci
Kılıf uydurur da alır istediğin genci

Boşa dememişler yobaz deyi

Devamını Oku
Meneviş Köylü

olduyla öldünün noktadadır farkı
ikisinin arasında döner feleğin çarkı

Devamını Oku
Meneviş Köylü

milleti olmayan bir zenciyim
armutların ve elma(s) ların içinde
beyazlaşmayı bekleyen inciyim

Devamını Oku
Meneviş Köylü

Bahir görse şaşar,
Kendini balık sanıyor.
Zahir bilse koşar,
Durduğu yerde sayıyor.

Devamını Oku
Meneviş Köylü

ben
bir
anneyim
çocuk
ağlamalarına
kurulu

Devamını Oku