Meneviş Şiiri - Melek Dalgıç

Bir buluta saklanmış
Gülümsüyorsun arada
Gözlerinde menevişler
Güneşinin ışığı
Gözlerimi alıyor
İşte o an unutur oluyorum
Hatırladığın gözlerimi
Yokluğunu ecel saydığım günler
Tamir ediliyor bir anda
Bozulan bir oyuncak araba gibi
Tüm düşlere kanıyorum
Ufak bir çocuğun
Çikolataya kandığı gibi
Ayaklarım bir sahilin eşiğinde
Kalmakla gitmek arası
Direniyorum
Defnediyorum maviliğe sevgini
Emaneti oluyorsun
İstiridyelerin
Paylaşamıyorlar
Dönüp gidesim
Gelmese de gözlerinden
Kalbim çağırıyor uzaktan
Kaç ve gel
Kabuk tutmayacağım sonunda
İkinizi de dinliyorum
Çığlık atan bir martısın kulaklarımda
Zor izah edilemez
Günlerde kalmak
Kalbimde pamuklara sardığım
Yerden bırakmak