Menengiç gibi Şiiri - Psigareşh Wolfruso

Menengiç kahvesi gibi olcaktı,
Onda iken özgür olduğumu hissettirecekti,
Çünkü menengiçler yükseklerde yetişirdi,
Menengiç gibi çiçeklenip , çiçek açması hoşuma giderdi,
Ojeli tırnaklarına gerek yoktu , sadede yakışırdı elleri sakallarıma.

Konuştuğunda götürecekti bendeki huzursuzluğu,
Şarkı söylediğinde bütün tabiat eşlik etmeliydi ona,
Yürüdüğünde , yollar onu geride bıraktığı için utanmalıydı,
Dokunduğu çiçekler sevinmeliydi bu sevgiye mazhar oldu diye.

Zaman onu yaşlandırdığı icin üzülmeliydi,
Aynalar , bunu gösterdiği icin kederlenmeliydi,
İçinde yaşadığı ev bunun için övünmeliydi,
Zehire dokunduğunda hemen panzehire dönüşmeliydi .