Menemen'li Ayşegül Şiiri - Nebi Ünler

MENEMEN'Lİ AYŞEGÜL

Uşak'dayım Ayşegül
Bir saat var Adana otobüsünün gelmesine
Yağmur yağıyor buraya şu an...
Belki İzmir'de de yağmur yağıyordur.
Senin gözlerini, senin kokunu getirdi diye
Bir başka bakacağım,
Olur ya, belki camında imzan vardır diye
Sen'den bir iz arayacağım,
İzmir Otobüslerinde.

istersen delimisin de,
İster gül, alay et benimle
Menemen'li Ayşegül...
Senin o süprizinden beri,
Boş değilim sana karşı
İzmir denince,
Ayşegül denildiğini duysam,
İrkiliyorum...
Her sabah resmine bakıyorum, uzun, uzun.
Boğazımda bir şeyler düğümleniyor,
Yutkunuyorum.
Galiba,
Galiba ben seni,
Anla işte
Söyletme beniiiiiiiiiii...
Seviyorum lan kitapsız.
Seni ben,
Allahına kadar seviyorum.

Uşak'da Yağmur yağıyor
Yanımda yürüyor
Benimle, birlikte ıslanıyorsun...
Okşuyorum, omuzunu ıslatan düz sarı, uzun saçını.
Ela gözlerin aydınlatıyor,
Çevremi ve geceyi,
Elektirik direklerinde yanan lambalar değil.
Kulağına fısıldarken;

'İzmir'in Kavakları,
Dökülür yaprakları
Bize de derler Çakıcı
Yakarız konakları.''

Yanımdan geçen bir taksi
Sıçrattığı çamurlu suyla uyandırıyor beni,
Gözüm açıkken gördüğüm rüyadan.
Seviyorum seni
Seviyorum seni, İzmir'in hep, gonca kalacak gülü.
Gönlüm ferman dinlemiyor
Desen de,
Yılgın Yağmur, sen bana layık değilsin diye...
Seviyorum seni
Seviyorum lan feleksiz
Senden hiiiiç, karşılık beklemeden.

Uşak, 09.10.05 - 21.43 Nebi Ünler Yılgın Yağmur