Menekşelerin Ölümü Şiiri - Sena Küçükkoç

Saflığımızdı belki bizi bir araya getiren
Savunmasızlığımızdı, aşka açlığımızdı ölesiye...
Mutlu günlerde vardı mor menekşelerimiz
Her gün bir başka tomurcuğu açtı mutluluğa
Ya suyu fazla verdik onlara, sevgimiz gibi
Ya da o saksıda yerleri yoktu, birbirimizin hayatında yerimizin olmayışı gibi.
Eksik kalan belki de bir güneşti
Menekşelerin tek isteği, bir aydınlık tanesi
Ölüyordu menekşeler,
Ölüyordu sevgilim,
Aşkımız ölüyordu.
Huzurumuz; geriye kalan tek bir menekşenin son isteğindeydi;
Biraz aydınlık.
Kalplerimizde, sevgimizde, mutluluğumuzda doğacak bir güneş...
Menekşenin toprağını,bizim ruhlarımızı ferahlatacak narin bir su...
Sen, ben ve menekşeler; mutluluk yolu sonsuza değin açık.
Yeter ki ölmesin menekşeler, eksik bırakmayalım sevgimizi.
Yine mutluluğumuzda, aşkımızda, yüzümüzde açsın o güzel mor menekşeler...