Çocukluğumun korkusuydu,
ölü menekşe renkli ev.
Perileriydi bütün büyüsü.
Korkusunu yaşardım
Henüz korkmadan çıkacak bir kurukafanın.
Göz ucuyla kollardım kendimi çatın dan geçerken
Boğazımda düğümlü bir aaah! çığlık çığlık.
Sevdamdan utanırdım bu korku yüzünden...
Sevemezdim bence bu korku varken içimde
Her güneş battığında,
Gözbebeklerimde,
Nöbetini tutardı ölü menekşe rengi
Yıllar sonra öğrendim büyüsünü
Biricik sevdam yaşarmış o evde
Evden korkmamıştım ben,
bu aşktan korktuğum kadar
Kayıt Tarihi : 8.8.2004 13:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yüreğine sağlık...
selamlar ve sonsuz sevgiyle.
selamlar ve sonsuz sevgiyle.
Birde;
Nilüferin.!!!
Sevgiyle Kal...
Tolga Kaan Dönmez
TÜM YORUMLAR (3)