Menekşe Bakışlı Yar Şiiri - Nazmiye Kayar

Bir damla gözyaşıydı,Irmakların çağlayanı.
Bir parça sevgiydi bahçemdeki gülün gül dikeni.
Gülmek bir kasırga mı desem kırkikindi yağmurları mı?
Hatırlıyor musun bir Nisan sabahını?
'Hiç kimseye yakışmaz böyle gülmek,
Seninki gülmek değil,gülerken ağlamaya örnek vermek.'
'Gözlerin desen,
Ölü bir deniz gibi derin ve durgun,
Ya sözlerin?
Kurşun sıksalar,bıçaklasalar
Zannetme ki yar,yüreğim bu derece yanar.'
'Ve saçların menekşe bakışlı yar,
Dalgalı,rüzgarlı denizler gibi,
Hiç görmedim rüzgarda bu derece dans edenini.'

'Sen bir başkasın;
Bambaşka diyarlarda,
Serseri hayallerde,bembeyaz papatya saflığında,
Anlatamadığım duygulardasın.
Sen bir rüyanın gölgesinde büyüyen bir fidansın.
Hiç görmedim senin gibisini,
Hiç görmedim ırmağın bu derece sakin akanını,
Ve seni hiç bu derece sevmedim,
Hiç bu derece kıskanmadım,
Seni kimselere anlatmadım.'
'Sorsana bir menekşe bakışlı yar,
Sorsana bir neden! '
'Belki seni benim gözümle severler,
Belki seni benim sözlerimle silerler,
Seni de benim gibi bölük pörçük bulutlara gömerler,
Acımazlar sana,
Yaşamı kuru bir dala yazıp giderler,
Gözlerini de menekşeye verir giderler.'
'Sonra anlarsın beni yar,
Beni anladığını anlarsın.
Neden seni tabiatla bir tuttuğumu,
Neden sevgini sade saflığa benzettiğimi anlarsın.
Bir de neden gözlerindeki bakışı menekşeye benzettiğimi.
Ve gerçeğin ta kendisini anlarsın;
Sonra birden gözlerin dolar,
Beynindeki bir fırtınadır,eser.
Kalbindedir asıl çakan şimşek,
Kahretsin durduramazsın,
Dur durak bilmez yıkar,parçalar tüm benliğini.
Geceleri yıldızları sayarsın,
Uykunu teslim edersin kış ayına,
Ve seni nasıl sevdiğimi sorarsın Nisan yağmurlarına,'

'Ve seni nasıl sevdiğimi sorarsın Nisan yağmurlarına.'

(İstanbul / Kasım 1999)