Mendirekler Şiiri - Cansel Işık

Uzun,uzun seyrettiğim mendirekler,
Hani şu nereye baktığımı sorduğun yer,
Seninde bazı,bazı soluk aldığın mendirekler...
Bu gün beni davet ettiler.
Bir sen anlarsın beni birde mendirekler...
O kadar çaresiz ve perişanım ki,
Nerede dünlü karşılıklı derin sohbetler?
Nerede sığındığım o insan gülmeler?
İşte bu gün senin kolların yerine,
Kucakladı beni mendirekler.
Belki de benim kadar anlaşılmaz denizler,
Şefkatli kollarına almak isteyecekler,
İçim titriyor seni düşünürken,
Belki de beni ısıtmak isteyecekler,
Senin sıcaklığını verecekler,
Senin gözlerini yakamoz misali gösterecekler,
Sonumu gösterecek gördüğüm gözler,
Bu deniz! bu kahrolası mendirekler...
Uçsuz bucaksız benden ne isterler?
Ürkütürler...
Üşütürler...
Sıcaklığını alacağım yerde,
Ebedi uykuya beni terk ederler...
Hani mendirekler! hani...!
Beni seven ve sevdiğim insanlar
Hani soruyorum uçsuz bucaksız denizler!
Hani bir avuç kalp dolusu insanlar neredeler?

(08.03.2007/Mersin)