Mendillerin Değişmeyen Kaderi

yüz yıl oldu yaşıyorum doktorum
tam yüz yıl oldu bu hastalık da bana mustarip
ne senin ne de onun düşmedi yakamdan eliniz
yüz yıldır yanıt da vermedi tedavi şekillerin

dikmeye çalıştığın o düğmeler
bir türlü ilikleyemedi yakasını
ki yüz yıldır işi gücü düğmeliri koparmak
bu çatlak omurga sisteminin
duvarına çektiğin o alçı birimi hiç mi hiç kâr etmedi
yine de sinsi sinsi üretti kendini duvar içinde rutubet
yüz yıl oldu doktorum
dışarıya akıyor hâlâ kalbim

üzerine basıp basıp geçti insanlık dediğin
ayak izlerinden sancılar yüz yıldır hala taze şuramda
yüz yıldır filistinim de gaza şeridi
dünyanın belinde zona
yüz yıldır taşınıyor bronşial astımım mağara diplerine
her iniş dahabir azalması aydınlığın
mağara taşlarının o şaaşalı duruşu da
kırmaya yetmiyor gözlük camlar
ardında büyüyen katarak perdesini

yüz yıl oldu aynı şiringalarla su çekiyorsun beynimden
en az yüz yıldır yaşıyor şiringaların da
yüz yıl içinde adaş bile olduk o pütürlü iğne uçlarıyla
duruyor yine de kafama deniz doldurma hastalığım

her gece doktorum dalga dalga vurması kâbusların
dünyamla beni her gece sepet sepet bomba
ve midye sedefi gibi aida uykusuz kumsallara
yüz yıl sonra da o üç yaşında kalacak
diyor beynim, beynim de deniz suyu

ne aspirin ne anti biyotikler ne de uyku ilaçların
yüz yıldır dünyanın kucağında aç bir afrika
benim de kucağım da insan olamadım
ezikliği denilen bir hastalık,
işte bundan süt kesilmesi
ben de ağlar anneler de memelerini

reçetesiz satılıyor mendinler
hâlâ eşantiyon çoğu müşteri torbalarında
değişmedi kaderi mendillerin
düşmedi utanç perdesi gözlerimden
bu yüzden işte doktorum
ben de yüz yıldır bakamıyorum sofrada

hiç bir pirinç kâsesinin yüzüne...