Mendilci Kız Şiiri - Engin Dönmez

Yürürken kaldırımda baş ucumda
Alır mısın diyordu bende bir lira
Kirli siyah ellerinde selpak mendil
Gözleri vardı boncuk gibi yeşil yeşil
Masumiyet saklı gözlerinin derinliğinde
Sarsıldı yüreğim kendi benliğimde
Önce ıztırap duydum kalbim vuruldu
Çektiğim ah caddenin sonundan duyuldu
Bakamıyordu gözlerim gözlerine
Ufalanıyordu çaresizliğim ellerimde
Durdum ver dedim beş mendil bana
Ayakları yerden kesildi uçtu havaya
Eve aç dönmeyeceğim diye mırıldandı
Bunu duyan kalbim vicdanım utandı
Ben de dedim eve insan gibi döneceğim
Mendilci kız seni her gece bekleyeceğim