Mendilci Çocuk Şiiri - Enes Çınar

Hava soğuktu o gün
Arkadaşlarla anlaşmıştık
Fatih Camii'nin avlusunda buluşup
Sonra arabayla gezip makara yapacaktık

Buluşmaya yarım saat vardı yola çıktığımda
Erkence varıp biraz oyalanayım demiştim
Camiinin avlusu bir hayli kalabalık
Küçük bir çocuk, annesini kaynetmişti galiba
Ağlıyordu çocuk.
Kimse yüzüne bakmıyor,
Tir tir titreyip üşüyordu çocuk
İçime dokundu, merak ettim, yaklaştım yanına
Küçücük, soğuktan morarmış elini uzatıp;
'İki yüz elli bin' dedi çocuk
Mendil satıyordu çocuk
Üzerinde ince, bordo, biraz kirlenmiş bir kazak
Altında eski, dizi delik bir kot pantolon
Bilmiyorum, bu soğuğa nasıl dayanabiliyordu çocuk
Acıdım, tuttum elinden, götürdüm,
Az ileride bir tezgah vardı, bere-eldivan falan satıyordu
Bir eldiven, bir bere alıp giydirdim çocuğa
Bir de çıkarıp cebimden bir milyon lira uzattım
Mahçupça aldı, gözlerinin içi parlıyordu
Sevinmişti, gülümsüyordu çocuk.
Yakınlarda genelde takıoldığım küük bir çay ocağı vardı
Simit falan da satardı
Götürdüm çocuğu oraya, iki çay, bir simit istedim
Açtı çocuk
İştahla yedi simiti
Az da olsa, biraz doymuştu çocuk
Biraz muhabbet ettik, adı Umut'muş
Babası akşama kadar yatarmuş, sonra da meyhane...
Gece geç gelip annesini dövüyormuş
Altı kardeşlermiş, iki kız dört erkek
Diğerleride başka yerlerde meldil satıyorlarmış
Annesi gündüzleri temizliğe gidiyormuş
Öyle böyle geçiniyorlarmış işte...

Saate baktım, eyvah, beş dakika gecikmişim
Biraz aceleyle karışık döndük caminin avlusuna
'Kendine iyi bak, hayırlı işerr' dedim
'Saol Abi! ' dedi çocuk
Sonra uzaklaştım
Az ileirde bizimkiler toplanmış, beni bekliyorlar
Gittim yanlarına selam verdim, geciktiğim için özür diledim
Hafiften arkama baktım
Giydiği berenin altında küçük sevimli yüzü gülüyor
El sallıyordu çocuk...