Mendil satan kirli masum yüzler

Gözleri gözlerimdeydi.

Yanına geldim,dizlerimin üzerinde ellerini tuttum.

Elleri ellerimdeydi,
Küçük,yumuşak,kirli...

Kimsesiz...

Hava soğuk,karlı.

Elleri buz gibiydi,

Başımı kaldırıp gözlerine tekrar baktım,Gülümsemek istese de izin vermiyordu gözleri. Zorluyordu dudaklarını,Mavi büyük gözleri soğuk havaya uyum sağlar gibi sağanak yağmaya başladı.

- Abla bir mendil alsana.

Bütün mendilleri almak istedim, büyük mavi gözlerinin gülümsemesi için. Elimi çantamın fermuarına uzatırken...

Hayırrr.... Diyerek çığlık atıyordu beynim.
Acıma duygusundan da öte bir şey "evet" diyordu kalbim.

- Abla bir tane al.

Almayacaktım,Almamalıydım.
Bu kötülüğü ona yapamazdım.

O yaştaki minik elleri, mendil satması için yaz,kış düşünmeden sokağa bırakan kişiye, bugün ki kazancını veremezdim,vermemeliydim.

- Sen kaç yaşındasın?
- 6 abla.
- Şimdi polis amcayı ara-....
- Abla arama, tamam abla alma. Arama n'olur.

Ellerini ellerimden kaçırmaya çalışırcasına çırpınıyordu,Korkmuştu....

Gözleri gözlerimdeydi.

Benden korkuyordu,
Aslında benden korkmuyordu..
Akşam eve gittiğinde cebine küçük,yumuşak,kirli elini sokarak, masanın üzerine bırakamayacağı Liraları ve ona vuracağı eli düşünüyordu.

Gözlerini,Gözlerime kilitleyerek gitti...