Mendil salladım ayrılığa

Deniz durğun
Yalnızlığıma sevdama
Batıyor güneş
Yalnızlığa dost
geceyi parlatan yıldızlar
Aldırma içindeki patlamalara
Yükselen toz bulutlarına
Tozda gider
Ayrılık mendilini tutuşdurdun ellerime
Aldırma içimdeki yangına
Oda söner
Kaybettim zamanı
uçsuz buçaksız umutlarda
yalnızlığın bir ihanet
ağır ağır ölmek sensizliğe
aşk
yüreğime tünemiş bir kuş
göç vakti
kanat çırparak uçacak özğürlüğe
göçmen kuşlar yuva yapmazmış
yalançı çöpler taşırlarmış
yuva yaparmışcasına
sonra pervasızca terk edermiş yuvayı