Mendil Köşesine Yazılan Öykü

Kim
Bilir
Ne çabayla
Ektik o fidanları
Çalıştık, çabaladık günlerce
Sevecen çapalamıştık, su vermiştik
İlaç verdik, gübreledik, eledik
Ne saat, ne zaman bilemedik
Bağrımıza bastık, yavrum diye beledik
Ümitlendik, Ulu Tanrı'ya dua ettik
Umutlar bağladık, büyüsün diye adaklar adadık
Ne acı günler yaşadık, onu bu günlere getirdik
Ne düşler kurduk
Ne hayallar yaşadık
Kimi zaman ağladık, kimi zaman güldük
Gülünce güldük, ağlayınca ağladık
Yavrum diye, koçum diye bağrımıza bastık

Yemeden
Yedirdik
İçmeden
İçirdik
Giymeden
Giydirdik

Ne
Yazık ki
Yobazca, insafsızca vurdular
Kollarını bağladılar, kurşunladılar
Dallarını kırdılar, kopardılar, yoldular
Evimizi, barkımızı, yuvamızı haince yaktılar

Hani özgürlük vardı
Hani yaşamak vardı
Hani eşitlik vardı
Salt ortada yalan vardı

Acımızı sarmaladık, ağladık
Bağrımıza koca koca taş bağladık
Bu acı öyküyü bir mendilin köşesine
Bir anı, bir nişan, bir andaç diye yazdık
Höyküre höyküre ağladık, sözde özgürlük adına
Garibanlar mezarına mezarını biz kazdık

Sözde özgürlük vardı
Özde yaşamak vardı
Hani ne kaldı?
Boynu kopsun
Ahmed'imi kim aldı?