Menal Dakni Şiirleri - Şair Menal Dakni

Hiçsizlikle süslendi kalbimin en karanlık köşeleri
Acı gitmez oldu mesken bildi tüm bedenimi
Anlıkta olsa mutluluk yolunu şaşırıp uğramıştı bana
Avutmuştu bu gönlümü
Bitmeyen bir dans gibiydi o an
Notalar uçuşuyordu beynimde

Öyle eser bazen
Tatlı tatlı soğuk soğuk
Başkasına kötü gelen ama sana huzur veren
Yanağını okşarken soğuk rüzgar
Yürürken saçını ıslatan yağmur
Mutlu oluyor insan işte

Huzursuzluğun gölgesi üstümde yine
Sağırlaşmış içimdeki yaşama sevinci
Taşlaşmış kalplerde aramaktı sevgiyi
Olduramadım kendimi istediğiniz gibi
Kaybolmak istiyorum hiç varolmamak
Benliğim kalmayana dek parçalanmak

Özlemek seni ekmeğe aç suya muhtaç
İliklerime kadar hissettiğim gönül yaram
Atlattım sanıyordum daha da hatırlamam derdim
Ah karanlığım bu akşam ki matemin sırası mıydı
Kulağımda sesinin o güzel tınısı
Özlemek seni bir şarkının nakaratı gibi

Gözümü gözlerine bile değdirmeye kıyamadığım
Yanındayken dokunamadığım sevdiğim
Doyamadığım sohbetlerindeki yüreğimi saran
tınısı melodilerden oluşan sesin
O tatlı çocuksu gülüşün aklımdan çıkmıyor
Her hatıran milyon kez beynimde dönüyor

Düşledim seni bu gece sevgili
Belki bir dağın ardında belki de tam karşımda
Ama hissettim iliklerime kadar nefesini gülüşünü kalbini...
Bırak deli desinler bana aşktan anlamayan insan denilen yaratıklar
Varsın benimde olma ama hayalime dokunma
Hayalimdeki seni de elimden alma

Ne çocukluğum du yaşayabildiğim
Ne de mutuluktu elde tutabildigim
Doğru bildiğim yalanlardı sığınaklarım
Yanlızlıktı belkide tek arkadaşım
Ne gelen vardı nede giden ömrümde
Hoş benliğim beni kaldıramıyordu zaten

Beklemek ne kötü, bir yaşam belirtisini
Uzanacak olan bir eli
Öylece bakmak hiç açılmayacak kapılara
Çarpan kalbin karmaşık duygularına
Dur diyemiyorum engel olamıyorum
Daralıyor ruhum en azgın sancılarla boğusuyor