Men-torpağam Şiiri - Resul Rıza

Men torpağam, meni ateş yandırmaz;
terkibimde kömürüm var, külüm var.
Men baharam çemen-çemen
çiçeyim var, gülüm var.
Men küleyem
, esmesem,
kim biler men varanı.
Men buludam, sehraları susuz görüb
ağlaram.
Men üreyem, döyünmesem
ölerem.
Men insanam, sade insan elinin
yaratdığı ne'metlerle öyünmesem,
ölerem.
Men işığarn - qaranlığm qetümi
.
Men insanam,
daşıyıram qelbimde
dünyaların sevincini, qemini.
Maraq dolu gözem men,
baxmaya bilmerem.
qarh dağdan süzülen çayam men,
axmaya bilmerem.
Men insanam,
vetenim var, elim var.
En boyük heqiqeti,
azadlığı
, mehebbeti, nifreti
söylemeye qadir olan
dilim var.
Men bir qranilem ki,
her parçamda duyulur
berkliyim,
döyüşde gerekliyim,
ülfetde kövrekliyim
.
Men insanam, ülfetsiz -
ölerem.
Mehebbetsiz, nifretsiz -
ölerem
Men bulağam,
tapşmqla
axmıram.
Men heyatam,
hemişe
yoldayam,
nefesdeyem, arzudayam,
baxışdayam, ürekdeyem, qoldayam.
Men torpağam, ne'metimi, varımı
zehmet seven insanlarla bölerem.
Men üreyem, döyünmesem -
ölerem.