Men Sene Neylemişem Şiiri - Murat Kılıç 2

Ceylanım,
Cem - i cihanda gül yüzlü yarim.
Özüne canı feda eylemişem.
Hayz ederem bu elemlerden apar meni.
Gözümün nuru könül sultanım,
Gel de mehebbete halget özümi.
Men naçaram can.
Könüldeki çarasız yaranın,
Bir tek sendedir merhemi.

Aybala!
Men sene neylemişem ki,
Mene bu zulmü reva görirsen.
Könül senden gayrısına meyl etmez,
Bilmez misen?
Özünden ayrı geceler gündüzler geçirebilmerem.
Bilmez misen ki,
Yüzüne yüz sürmezisem;
Men ölürem.

Menim könül hoyrattır belki.
Belki bir dem seyyah - ı deli.
Amma ve lakin möhtaçtır eline.
Fikrin özümün vazgeçilebilmezidir.
Sinem biçara, parça parça;
Gözlerin gözlerime düştüğü günden ötedir.

Aycan!
Senden tek arzuhalım şu ola:
Hani bizim ellerin
Kendine özge yaylaları bilirsen.
Oralarda mehebbetle gezinen
Ceylanları görebilirsen.
Ne gözeldirler değil mi bala.
Men de isteremki sen de özüme ele özge olasan.
Men sene “ can ” deyerem,
Sen de könlüme girip “ canan ” olasan.
Men dilemedikçe özümden ayrılmayasan.
Hep yanımda galasan.