Memurun Çilesi Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Memurun Çilesi

Memurun aldığı ne, sen yaptığı işe bak?
Evraklar hep önünde, bitir de dosyaya tak.
Değer mi uğraşmaya, boş ver sigaranı yak,
Memnun olan ver mı ki, ödemekle bitmez hak!

Memur dediğin kişi,aç susuz bey efendi,
Bir ütülü elbise, boğazında kemendi,
Göz yaşını silemez, cebinde yok tülbenti
Ayrılsa ayrılamaz, devlet ile evlendi.

Parası yoktur diye kızı görmezler reva,
Her gittiği kapıdan alır azar ve hava.
Hakime dert yanamaz, avukat yok bedava,
Mahkeme-i kübrada biter ancak bu dava.

Dışardan şık görene, derim içimde karam,
Ayın on altısında kalmaz cebimde param.
Dert saymakla tükenmez,her gün depreşir yaram,
Aşktan söz etmek yasak, platonik sevgi haram.

İş bulacağım diye herkes girer kuyruğa,
Amirden azar duyar, boyun eğer buyruğa.
Dayısı yok arkada, sarılamaz yumruğa,
Çalışan taşır yükü, iyi sicil uyruğa.

Amiri teğet geçer sorumluluk yasası,
Bilgisayar müdürde, tozdan kayıp kasası.
Memurdan iş beklenir belli değil masası,
Hakk mucize vermedi, elinde yok asası.

İletişim kuramaz kapalıdır hatları,
Borçtan nefes alamaz tıka basa kartları.
Bankalara itiyor ekonomi şartları,
Her gün bir icra gelir sanki varmış yatları.

Dört duvar arasında tükendi bütün ömür,
Sigara dumanından ciğerler oldu kömür,
Şu Çubuk Ovasını hediye etse Timur,
Dünyaya tekrar gelsek kimse bulamaz memur.

Hiç saymakla biter mi şu memurun çilesi?
Her gün eve boş gider elindeki filesi.
Yasaya takılınca uyanığın hilesi,
Tahditler yağmur gibi, koltuğunda kellesi.

Yürek kazan karası, sıkıştır olsun kömür,
Ey gözüm ne ağlarsın! sen de git duygu sömür,
Mamur olalım diye koşup olmuşuz memur,
Tercihin pişmanlığı sürecek tam bir ömür.

Mustafa Hoşoğlu
12.04.2011