Memude Şiiri - Mustafa Pınarbaşı

-I-

birgün yolun düşen de Maraşa
......... mene uğramadan geçmeyesen memude
böğürtlenler toplamışam,çalılıklardan
oturasan,yiyesen; diyesen şükür
mensiz bir tas su içmeyesen memude

inzivaya döş tutmuşam
özlemişem,yanmışam,tuttuğum dalları kurutmuşam
sen harda ölesen,guruyasan
vâveylâ düşüresen,yoh istemem
âşıklık töresinden gaçmayan memude

bayguşlar koniyi pencereme
kölgemin tanrılarını bıraktığında sen
bir gara haber kimin gelip yetişiyiler tarla fareleri
gemiriyiler sevişimin ücralarını
halım hal değil,acı denizlerin kokusu üzerimde
gendini guş zannedip uçmayasan memude

-II-

sene diyem
sene diyem hey
ağzıyla guş tutan,unutan,dert satan ey
meni sevmisen mi artık
meni istemisen mi
öyleyse gapat pencereni
çek perdelerini sonsuza dek
ne ki
zalımsan
heinsan
boş ver
nasılsa üreyime zıpkın kimin çakılısan
yani
zor olmayıcık artık
seni upuzun bir vadi kimin sevmek

-III-

uğrun uğrun gir heyalıma
avucunda gri bir cuma bulunsun
rüzgar toplayıp getirsin eski zaman türkülerini
men möhteşem bir eşkem atlas kimin
sene köz çatıyem
meni közlerine yatırasan memude
ister alıp götüresen
ister deryalarda batırasan
gıkım çıkmaz
yeter ki
meni sevmene yakıştırasan
men ölem,gel
gedişin susmaksa
niye ki,sen ölisen memude
ah,bu nasıl iştir
bu ne dehşet gediştir

-IV-

türkmenem,
türk menem
biliyem aynı acı türküleri söyliyik
biliyem gövdelerimiz bir
köklerimiz,yıldızlar kimin birbirine bağışık
seni seviyem memude
yohtur közlerime yaslı bir ışık

men bir ahunun simsiyah közlerindeki gara keceyem
ne leylanın eli değmiş yaşına
ne mecnunun tacı gonmuş başına
sene ürek dokuyuram
tasalanmayasan memude
sene eşki/bir gıyamet sûresinin âyeleri kimin okuyuram

eksiğin yoh,nezerimde tamsan memude
sen menim doğrumsan,hatamsan memude
ölmeye gidiyem yaşamın başlangıcına
biliyem,menden af dileyeceksen
ama öz yurdumu terkediyem artık
sen menim gara kıtamsan memude
gidiyem işte,
her yer vedadır artık
seviyem seni
seviyem gene de
eşkine âmâde