Memo Dayının Öyküsü Şiiri - Ahmet Yozgat

1/...
Şu Memo dayı hoş çobandı,
Çocukluğumdan arta kalandı,
Koyunu sürüyle olan bir kasabadan.
Belinde halı desenli azık çantası,
Dağarcığında kalaylı ayran tası,
Yanında tepeleme yufka ekmek,
Ve kar beyazı çökelek, Bu bütün yiyeceği idi onun yıl boyu.
Huyu, sakin ve derindi.
Memo dayı sahibi sayılırdı
Mor dağların ve yeşil yaylaların,
Sayın ki her bir yerin.
2/...
Şu Memo dayı hoş adamdı,
Sararmış ve sarkık bıyıklarıyla,
Sanki tek izdi kadim tarihten kalan.
Cebindeki aşınmış çaput cüzdanı,
Ya tamtakır ve bomboştu onun
Ya da kıyıcığında beş on kuruşçuk...
O her zaman yoksul mu yoksuldu
Kısmeti azıcık, yaşamı usul usuldu.
Bazen çeşme başlarında ağzında bir türkü
Bazen dağlar başında sırtında kürkü
Mavi gözleri taramakta olurdu ufukları
Çayırları yayılırken kıpır kıpır koyunları.
Tüm rüzgarların sahibi idi Memo dayı
Barınağı o dik kayalıkların serin gölgesi,
Tek içeceği güneş altında
Soğuk kaynakların lezzetli suyu...
Huyu Memo dayının sakin ve derin
Bu hoş çoban sahibi idi ta uzakların,
Hem de dağlar kadar upuzakların...
Sayın ki göz alabildiğine her yerin...
Ve yemyeşil hayallerin
Unuttuğum şirin köylerin...