Insanlar birer hastalık, telaşları yakar içimi,
Düşlerimde kaybolurum, her karmaşa içinde.
Yalnızlık ise huzur, sessizlik benim sığınağım,
Yıldızlarla konuşurum, gece benim dostum.
Sokaklar kalabalık, yürekler gizli sıkıntılarla dolu,
Ama yalnızlık özgürlüktür, ruhuma bir ilaç gibi gelir.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta