Memleketimin Bıçak Güneşi

O gün çekip gittiler
Anlamsız haykırışlarına aldırmadan
Sakızlarını, elma şekerlerini dolapların raflarına koydular
Vurdumduymaz yelkenlerine binip gittiler
İpleri kopmuş çamaşırlıklara benzerdi
Sonra gelip ağlamadılar yelkenlerine
Sonra haplarını bir daha almaksızın, yaşama hakkını almaksızın gittiler
Uzun çarşafları kimse hatırlayamazdı onların yanında
Ağlama sesleri, konuşma sesleri, kahkaha sesleri
Her şey birbirinin içindeydi
Herkes birbirinin gözlerini oyma derdindeydi
Sonra o ilaçlar günlerce hastalığa derman, soytarıya düşman olamadı
O kentte para ile satın alınan ruhlar mevcuttu
Maddesi olan bastırıyordu ruhun ötesine
Balkonda bir gece öpüştük
O gece sabahlara dek koklaştık
Bir gece hamile ruhun, üç uçurum dibinden sarkıttı kanatlarını boşluğa
Kınından sıyrılıp hayatımızın ortasından ikilem yaşıyorduk
Aslında hep beraber erik dallarına
Aslında hep beraber hasat rüzgârına benziyorduk.