Memleketime Ait Bir Kentteyim

memleketime ait bir kentteyim
evimden uzakta,
bir durakta beklerken düşüyorum içine geçmişin
çocukluğumun geçtiği yokuşa benzer buralar
gölgesi daha uzun,
taşları daha suskun sokaklar var burada
güneş bile başka vuruyor yüzüme
sanki her ışık bir anıyı tutuşturur
bir taş yola basıyorum yükü ağır veballerle omuzladığım adımlarla
yol bildik olsada, yüzleri farklı insanlarla dolu
her adımda başka bir duyguya maruzum buralarda
konuşuyorlar konuşmasınada
anlamsız,duygusuz,ruhsuz
kırık dökük,
toplayanı olmamış kelimelerini
cümleler devrik velhasıl bu sokaklarda
öznesi ben olmayan konuşmalarla sarılıyorum bu hayata
hiçbiri bana dokunmuyor biliyor musun?
bir kahvede oturuyorum
çay önümde
ince belli
ama tadı yok
evimden uzak her yudum bir kahır
eşimden, evladımdan eksik
bir lokma alıyorum
diziliyor boğazıma,
yokluk en çok sofrada konuşur
en çok sofrada belli eder kendini
bir adam bakıyor bana el gibi
babamın bakışına benziyor bakışları
bu kentte sessizlik bile yabancı
bir işçi yakıyor sigarasını yanımda
ateşin turuncusu tanıdık
dumanı başka türlü
her nefeste geçmişten bir parça eksiltir
huyu başka, suyu başka bu yerin
eşiğinden içeri adım atmışım bir kere
misafir gibi ağırlasa da her seferinde bu kentin insanları
Ait olmadığım bu kente yabancı kalmışım
adı bana benzeyen bir başkasıyım sanki

Mahmut Tuğrul AĞSU