Memleketim Ankara

MEMLEKETİM ANKARA

Bir gün,bir öğlen sonrası,
O,son bahar dökülmüşlüğünde,
Alıp başımı,gideceğim buralardan.
Çocukluğumu,gençliğimi,yıllarımı,
Tüm geçmişimi,Ankara’ya emanet edip,
Hepten yabancısı olduğum,
Bir kentin yalnızlığına doğru.

Kör yarasalar gibi,yolu görmeden,
Bitmeyen şarkının son nakaratını dinleyerek,
Göçmen kuşlardan önce gideceğim.
Ne dört yol da ki “Asmalı Kahvenin”
Ne çayın,hükmü kalmadı artık.
Erik ağaçlarını hep,aldatır ya bahar,
Beni de aldattı,geçmiş yıllar.

Fesleğen kokusu kalacak,
Demir parmaklıklı penceremde.
Ardımdan;bir sarı kandil yanacak,
Paslı kilit vuracaklar kapıma.

63.
Arkamda,bir öğlen sonrasını,
Öylece bırakıp gideceğim,
Anılarım yalnız dolaşacak,
Ankara sokaklarında.
Ayrılıklar,hep çaresizdir.
Bu şehrin,eski sahibi gibi,
Binip trene,gideceğim buralardan.

Bir gün,bir öğlen sonrası,
Düşeceğim yollara,içimde fırtınalar kopacak.
Zorda olsa,gideceğim buralardan.
Yılların eskitemediği bankların birine,
Yorgun hamallar gibi,çöküvereceğim.
Beklediğim tren,perona girecek,
Ayaklarım geri geri gitse de,
O an,yüreğimin yarısını sana,
Seni,yıllara emanet edip,
Kimleri ve neleri,burada bırakarak ,
Sırtlayıp yokluğunu,bineceğim o trene,
Pencere kenarına oturacak,
Geçmişe bakıp,özlem duyacağım.

Düdük sesiyle,sırtımdan vurulacağım,
Demir tekerlekler ezecek içimi,
Bu şehir,ayaklarımın dibine yığılacak,
Ansızın hasret çöküverecek yüreğime,
İlk defa ürpereceğim yalnızlığımdan,
Hüzün,gömleğimin cebinde olacak,
Dizlerime değin,anılar dolacak,
Kurak topraklar,gözlerime yüklenecek,
Penceremden,şehirler geçecek,
Ama,hiç bir şehir sana benzemeyecek.

Saatler duracak avuçlarımda,
Zaman anlamını yitirecek,
Şakaklarım,zonklayacak,
Yol boyu sallanıp,sarsılacağım,
Her köşeden,bir tanıdık çıkacak,
İçimden,bir şeyler kopacak,
Benimle bir tek anılar gelecek.

Her bir köşede,ne hatıralarımız var;
Çamurlu yollarında,az/mı yürüdüm.
Kimler geldi,kimler geçti?
Seninle,ne sırlarımızı paylaştık,
Biçilmez pahadır o hatıralar.
Düşlerim sende kalacak.

Bu yeni yetme kalabalıkta,
Kim fark eder yokluğumu,
Ha bir kişi fazla,ha bir kişi eksik,
Yaban illerde,beni tanımazlar bile.
Oysa,sen benim,ben senin,
Ne hallerimizi biliriz birbirimizin,
Ne sırlarımızı paylaştık seninle,
Gitme desen de,kalamam ki.

Meğer,ne sevmişim seni,
Ne kadar yer etmişsin belleğimde.
Ben,sende var olmuşum,
Ben,seninle gurur duymuşum,
Senden,güç alıyormuşum meğerse.
Biliyorum,seni çok özleyeceğim.
Ben gene Ankara’lıyım,bildiğin gibi,
Ben seni hiç unutamam ki.

Ben ve bütün karamsarlığım,
Birde,güvercin gibi çırpınan yalnızlığım,
Öylece,donup kalacaksınız belleğimde.
O ayazlı gecede,çok üşüyeceğim.
Buz tutmuş ellerimi,saklarken ceplerimde,
Seni öylece bırakıp gitmek, perişan edecek beni.
Eyvallahım yok sonbahara ama,
Sırlarım Ankara’da,yetim kalacak.

Bu yitik öğlen sonrasında,
Her şeyler bana yabancılaşacak,
Kokun hasretin bende kalacak,
Memleketim güzel Ankara’m,
Yüreğimin neresine koyacağım seni,
Bilemiyorum ki.

Not:Bu benim ilk yazdığım şiirimdir. 06.05.1968 ANKARA