Memleketim Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Yıkılası gurbet çok zor geliyor
Hastalandı şu serseri bedenim
Durulmaz hasretin beni çekiyor
Gözümde tütüyorsun memleketim

Anamın mezarı, baba ocağı
Bahçelerdeki mısırın saçağı
Komşu kadınların yufka tandırı
Ah, beni çekiyorsun memleketim

Soğanı bal eylediğim yufkalara
Tepede güttüğüm o davarlara
Mıstıkla güreştiğim o otlaklara
Hep hasret koyuyorsun memleketim

Köyümün o kerpiçli sarayları
Güllerle yıkanası duvarları
Muhtar'ın kapısındaki pınarı
Andıkça, susuyorum memleketim

İnsanlar tanıdık değil, yabancı
Bir köylümü yazmıyor mezar taşı
Köyüme hiç kalkmıyor arabası
Boşuna arıyorum memleketim

Ne konuklarına bir köy odası
Ne de bulgur pilavlı yer sofrası
Yok ihtiyar heyeti, ormancısı
Şu hale acıyorum memleketim

Bir kaval sesinden sıla hasreti
Duydukça parçalıyor ciğerimi
Ben, ben de bulamıyorum kendimi
Hep sana ağlıyorum memleketim

Gelme hasret, artık üstüme gelme
Güneş vursa da benim şu tenime
Haziran'da kar yağar üzerime
Gurbette üşüyorum memleketim.