Memleketim Şiiri - Halil Yılmaz Hıtmiye

Çocukluğumun masalsı diyarı
Her tepesi bir kaf dağı
Canım memleketim, benim derdim
Merdivenler uzatır, nasıl da salıncaklar kurardım
Gizemli, mavi boşluğuna
Ay’ın şavkı düşerdi
Salkım söğütlerin, gümüş saçlarıyla sevişen
Sessiz serin derelerin, berrak soğuk sularına
Yıldızları emziren ne cömert anneydin sen
Uğruna ölümden korkmuyorum anne
Biliyorum, bir incir ağacının dibine dikecekler
Ellerim bağlı, gözlerim kapalı olacak
Düşman, gözlerime bakamayacak kadar
Korkak ve kalleş
Bir şafak vakti kurşuna dizecekler beni
Sevdim diye seni
Sevenlerim ağıtlar yakacak
Gözyaşları akşam kızılı
Ceyhan olacak, Asi akacak
Yüreklerinde çimen yeşili kan, zığıl zığıl…
Doğa nar kırmızısı olacak, çiçeğe duracak
Cemreler muştuya çıkacak
Toprak kabaracak, doğurgan ve sancılı
Kırlangıçlar, sarı çıtnaklar renk renk
Bahar
Elleri kınalı, taze, utangaç bir gelinin gamzelerinde
İri, parlak gözlerinde katıla katıla gülecek
Bir güneş batacakmış, batsın
Ne güneşler doğacak yarın
Işıklar balkıyacak yalap yalap
Dalga dalga sel olacak
Yarasa gözler âmâ kalacak
En kuytu, en dipsiz ve en cıfıt karanlıkları boğacak
Kudurası sam yelleri ılgıt ılgıt
Kayan yıldızlar, inleyen hasta, ağlayan çocuk
İşine geç kalmış, koşarak yürüyenler
Ve küçük bir kum tanesi
Bedene yürüyen özsu
Sılayı unutmuş, gurbete çıkan yollar
Yurdumun bereket yüklü ovaları
Kahır dolu, acı ve umut taşıyan trenler
Yorgun akan ırmaklar
Var olmaya kin tutmuş
İnanmış, iman etmiş, baş koymuş
Kan ağlar, kan akar Sakarya
Yıldızlara yoldaş
Başı karlı Ağrı, duman duman Erciyes
Selama durmuş Toroslar, Amanoslar
Kan akmasın Dicle
Sevgi olsun, barış köpürsün Fırat
Âdem ile Havva, Mezopotamya
İnsanlığın sonu olmasın Kenan ilinden