Memleketim Şiiri - Selva Zeyveli

Dört mevsim yaşanırdı memleketimde
Temiz yaratılmış fıtratta lekenin
Aykırı durduğunu insanda
Düşünmek için mi nedir
Ya da kefeni hatırlatmak için sanki
Her yer beyazlar giyerdi bir mevsim

Kayardı çocuklar karda
Karlar kadar saf temiz dugularla

Güneş gülümseyen yüzünü gösterdiğinde
Damlardaki saçaklar erirken damla damla
Eşlik ederdi bulutlar nice gönüllerdeki hüzne ye de umuda
Nisan yağmurlarıyla beraber
Bir anda coşar, birden durulurdu yürekler
Tomurcuklanan ağaçlar gibi
Tomur tomur şükürle, umutla doluydu kalpler
Yeniden yaratılışı temsil için belki
Bu kez, çıplak dalları sarardı çiçekler.

Uçururdu kırlarda çocuklar
Gökte özgürlükle buluşan uçurtmalar

Yeşile döndüğünde dallar
Olmaya başlardı artık kaysılar
İyice ısınınca havalar
Dolgunlaşırdı pancarlar sararırdı başaklar
Gün tam tepedeyken
Hasada hazırlanırdı insanlar
Gerçek hasadı hatırlamalı
Ona da hazırlanmalı kullar

Oynardı çocuklar sularda
Oynardı bir oyun bir oyalanmayla hayatla

Ve bir mevsim sararırken yapraklar
Bir sonun,
Gerçekte bir başlangıcın arefesinde
Lahuti bir nağmeyle
Ayrılığa türkü yakardı rüzgarlar
Solgun çehresini gizlemek için
Bukez güneşe yaşmak olurdu bulutlar
Bereketli topraklar
Düşlerini başka bahara ertelese de
Hazanı yaşamaktan kaçamazdı gene de

Oynardı çocuklar bağlarda
Oynardı raksederek düşen yapraklarla

Gökte yıldızlar
Daha bir parlak dönerdi feleklerinde
Ve ay her çocuğu takip ederdi
Ortak olurdu hayallerine
Horaz sesleriyle harmanlanan ezanlar
Çağırırdı seherlerde mescitlere

Böyleydi memleketim...

Ya şimdi
Öpülüyor mu bayramlarda büyüklerin elleri
Hatırlıyor mu evlatlar vefakar anneleri
Büyütüyor mu anneler nice Battal Gazileri

Karpuz çatlatıyor mu buz gibi pınarları
Pekmez yapılıyor mu hala güzel dutları...

İyisi kötüsüne
Alimi cahiline galip gelen memleketim
Elveda diyelim tüm ayrık otlarına
Ve merhaba diyoruz tüm güzel coşkulara.