Memleketim Şiiri - Yunus Öndoğan

Memleketim.
Filinta gençliğimin fiyakalı sevdası.
Masum çocukluğumun mahsun aşkı.
Sen benim yazılmamış şiirim.
Söylenmemiş türkümsün.
Gözümün nuru,
Gönlümde sırrımsın.

Memleketim sevdam, hasretim.
Senin aziz ruhundan beslenir.
Benim tükenmez cesaretim.
Ey Aziz Şehrin caddeleri.
Kimler gelip geçmedki ki?
Dar kaldırımlı sokaklarından.
Ben sana tutsak olmuşum.
Bilmem ki ne zaman biter.
Benim esaretim.

Memleketim.
Karlı Dağlarının ardına gizlerdik umutlarımızı.
Bağların, bahçelerin ile süslerdik hülyamızı.
Evlerin vardı pencereleri demirden.
Sessiz ve derin gecelerin.
Bir çığlık gibi haykırırdı.
Buyruk beklermişcesine,
Yücelerden gelen emirden.

Memleketim
Ay ışığı düşerken toprağına, taşına.
Yüzüne yansıyan ışıkta.
Tanıklık ederdim ben.
Kadim bir kentin gözyaşına.

Kar sarınca bedenini.
Sen üşüme diye ateş yakardım.
Bir yandan geçmişe sayar.
Öte yandan geleceğe dair,
Hayallerimize bakardım.

Kapıların vardı daracıktı.
Karamsarlığa kapalı.
Umuda açıktı.
Hünerli koç yiğitlerin vardı.
Kalpleri geniş yerleri dardı.

Memleketim.
Hani çeşmelerin, bağların, bahçelerin.
Hani nerede o gül kokulu erenlerin.

Hatırlar mısın geceler hasbihal ederdik seninle?
Sen türküler söylerdin o yanık sesinle.
Şiir fısıldar, ağıtlar yakardın.
O misk kokulu nefesinle.

Memleketim.
Hep açık olsun bahtın.
Hiç sarsılmasın o güzel tahtın.
Yeri, yurdu şen olmasın.
Sana insan gibi bakmayan bedbahtın.