Memleketim Şiiri - Zülfü Evin

Gurbetten sılaya doğru çıktım yola
Ta ki karıcıkta verdim bir mola
İçtim soğuk suyundan da kana kana
Ne kadar da özlemişim memleketimi

Karşıladı sıra dutlar beni, köyün girişinde
Okşadı yüzümü rüzgâr, değirmen eşiğinde
Mest eder insanı, köyümün yeşilliği de
Ne kadar da özlemişim memleketimi

Hayalimde şu kızıl boynunu aşma da var
Aşıp kandıl’ın kuzunu görme de var
Çiğdemler söküp boynuma örme de var
Ben de ne özlemişim memleketimi

Açmış sıkardıç’ta benekli çiçekler
Süslemiş sayın mağarasını menekşeler
Yanık yerde uçuyormuş kınalı keklikler
Ben de ne özlemişim memleketimi

Sivritepe’de uzamış mor sümbüller
Düzde de oluşmuş menderesler
Sökün tutmuş hanı, çil keklikler
Ne kadar da özlemişim memleketimi

Karlar parça parça olmuş hanın kuzunda
Kevenler kar altından çıkmış kızıl kuyuda
Bembeyaz gelin olmuş ağaçlar payamlıda
Ben de ne özlemişim memleketimi

Kengerler başlanmış Kozlu Dere’nin güneyinde
Göbelekler çadır tutmuş mezarlığın koyağında
Işkınlar taptaze durur apto’nun kuzunda
Ben de ne özlemişim memleketimi

Karacoluk, üçgoz yemyeşil, ayaklar altında
Sıladan ayrı kalmak varmış benimse bahtımda
Gittim seyran eyledim tam da zamanında
Bende ne özlemişim memleketimi