Memleketim Şiiri - Tayyar Yıldırım

Dağlarından yağ akar, ovaların bal özü,
Güzelliğin öldürür, “sevmek” olur son sözü.

Irmakların ne berrak, hayat verir akışı,
Sanki kilim deseni, sanki heybe nakış’ı.

Denizlerin bereket, göz boncuğu göllerin;
Toprakların verimli, amber kokar güllerin.

Sanadır sadakatim, vefa, boynumun borcu
Ne top işler sur’una, ne de yıkılır burcu

Aldırma, zamanla sen; sindirildin, ezildin,
Boğazımda hıçkırık, düğüm oldun dizildin.

Bu Millet sahibindir, seni vermez yabana,
Vatan nedir anlatır, sorsan dağda çobana.

Gözüm her an üstünde, toz kondurmam başına,
Binlerce şehit düşer, her bir çakıl taşına.

Yaşım yetmiş olsa da çağırsalar yürürüm.
Senin sevdan uğruna cephelerde çürürüm.

Göz kırpmadan yoluna ateşlere yanarım.
Hiç çıkmazsın aklımdan, her an seni anarım.

Seni anlatamam ki anlatılmaz bir şeysin.
Bazen dertli bağlama, bazen içli bir neysin.

Memleketim, bal küpüm, seni sevmek zaruret.
Ben yerine ölürüm, yaşa sen ilelebet.

01/2011/Konya