Memleketim Şiiri - Mustafa Önal

Böyle hırçın olduğuma bakma...!
Hırçınlığım Karadeniz’den gelir.
Yağmurlu iklimlerin çocuğuyum ben,
Hırçın dalgalı denizin, dik yamaçların
Yüksek dağların çocuğuyum ben.

Yolları asfalt tutmaz benim memleketim
Taş döşelidir sokakları.
İnsanları dosttur, candır, canândır.
Bir kez sevdik mi, tam severiz.
Davullar çaldı mı zurnalar susmaz,
Düğün dernek kuruldu mu geceler bitmez,
Öyle bir aşk yaşanır ki bir daha bitmez,
Bu yolda geriye dönüş yoktur.
Bizim ocağımızda ateş yandı mı...
Bir daha sönmez.
Dedim ya... Ben Karadeniz çocuğuyum.

Çağlayanlar derelerle yarışır.
Su sesi, kuş sesi, çocuk sesi
Kelebekler çiçekten çiçeğe konar,
Cennetten bir köşedir benim memleketim,
Dedim ya... Ben Anadolu çocuğuyum.

Tadına doyum olmaz balıkların,
Yoğurt yayıkta çalkalanır,
Tuzsuz yağ külekte saklanır,
Ayranı içtikçe içini ferahlatır.
Bir başkadır benim memleketim.
Dedim ya... Ben Anadolu çocuğuyum.

Yüksek yaylaları vardır memleketimin,
Doyum olmaz akasyaların kokusuna,
İncecik belli kızları vardır ilçemin,
Güzelliğine söz söyletmem, namusuna asla...!
Dedim ya... Ben Karadeniz çocuğuyum.

Kaynak suları vardır dağların eteğinde,
Baktıkça sevdiğini görürsün.
Ağustos, eylül ayı geldi mi...
Bir bayram havası yaşanır doğada,
Şarkılarla türkülerle fındık toplanır.
Silah sesleri yankı yapar dağlarda,
Dayısı, kabadayısı, ağası yoktur memleketimin,
Mert olur kızı, kızanı, delikanlısı,
Dedim ya... Ben Karadeniz çocuğuyum.
Dedim ya... Ben hırçın dalgalı denizin çocuğuyum.
Dedim ya... Ben Anadolu çocuğuyum.

Sahile indi mi değmeyin keyfime
Atla bir takaya açıl denize,
Bütün dertlerini unutursun inan.
Bir tarafın masmavi, bir tarafın yemyeşil
Cennetten farksızdır benim memleketim.
Dedim ya... Ben Karadeniz çocuğuyum.
Dedim ya... Ben Anadolu çocuğuyum.