Memlekete Mektup

Hasretle yoğrulan ruhumla
Sisli bir geceydi, memleket düştü aklıma
Bir seslensem duyar mı feryadımı acaba
Olur mu melhem yarama
Bizim için bitmeyen hasretsin, bitmeyen sevda...

Ana, vatan, yâr
Gezdirir ekmek parası insanı diyar, diyar
Gurbeti yazan kalem
Vuslata daha ne kadar var...

Çobanın kavalında hasretsin
Ozanın sazında sevda
Köroğlu’nun mertliği
Karacaoğlan’ın sevgisi
Mevlana’nın gel diyen sesi
Yunus’un aşkla çağlayan yüreği
Kalbimin feryadı, gözümün seli
Ne olur bu kadar inletme beni
Sevda, hasret anlatılmaz ki
Yaşanır, ancak yaşayan bilir...

Ağlarsam çok görme ne olur
Taş değil, bizde bir kalp taşırız
Sevdaya, Hâk’ka aşığız
Yürek depremlerine dayanamaz ağlarız...

Hasreti bir tek yakınlarımıza sanma
Burada ne ezan var, ne selâ
Çan çınlar durur kafamızda
Halimizi hiç sorma
Bizi damdan düşen anlar...

Bir yudum kaynak suyuna
Yağmurdan sonraki toprak kokusuna
Salına, salına akan çayına, ırmağına
Dağına, taşına, toprağına
Elleri nasırlı, yüreği sevdalı insanına
Yiğidin harman olup savrulduğu Anadolu’ma
Ne kadar da hasret kalmışım vatanıma...

Bir gün geçip gideriz buralardan,
Arayıp, soranımızda olmaz arkamızdan
Ne adımız kalır ne şanımız
Hiç yaşanmamış gibi silinir hatıralardan
Buraya gurbet derler gardaşım...

Hasret türküleriyle avunurken
Bir şeyler erir yüreğimizden
Yaş olur gelir gözlerimizden
Eriyen o şey gençliğimizdir gardaşım...

Can gibi canımdasın
Yar gibi aklımdasın
Bayrak gibi şerefim
Ana gibi sevgilisin
Mevlamın büyük lütfu
Benimse ilk ve son evimsin memleketim...

Çobanın kavalında hasretsin
Ozanın sazında sevda
Köroğlu’nun mertliği
Karacaoğlan’ın sevgisi
Mevlana’nın gel diyen sesi
Yunus’un aşkla çağlayan yüreği
Kalbimin feryadı, gözümün seli
Ne olur bu kadar inletme beni
Sevda hasret anlatılmaz ki
Yaşanır, ancak yaşayan bilir...

Ocak 2000