Memleket Meselesi Şiiri - Sabit Süreyya ...

Ben memleketi
ilk kez bir taşta okudum:
“İlini tut, töreni unutma.”
Yazı sertti,
ama derdi merhametliydi.
Devlet dediğin,
önce insanı koruyordu orada.

At sırtında taşınan bir adalet vardı,
sınırı kılıçla değil
sözle çizen.
Kök Tengri şahitti:
Güç, halktan koparsa
kut da giderdi.

Sonra çadırlar büyüdü,
şehirler kuruldu.
Taş üstüne taş kondu
ama asıl yük
insanın omzundaydı.
Selçuklu’da yol yapıldı,
kervansaray kuruldu;
yolcu güvende olsun diye
devlet uykusuz kaldı.

Ben memleketi
bir vakfiyede sevdim:
“İnsanı yaşat ki
devlet yaşasın.”
Bu bir süs cümlesi değildi,
bedeli olan bir yemin.

Osmanlı uzun sürdü
çünkü yalnız fethetmedi;
yönetti, tarttı, dinledi.
Ama zamanla
adalet yoruldu,
söz ağırlaştı,
insan hafif kaldı.
Bir imparatorluk
kendi yükünü taşıyamadı.

Toprak küçüldü,
acılar büyüdü.
Cephe cephe dağılan bir yurt,
ama teslim olmayan bir irade vardı.
Memleket,
o gün bir harita değil,
bir direnişti artık.

Cumhuriyet
bir zaferden çok
bir toparlanmaydı.
Yorgun bir halkın
ayağa kalkma çabası.
Harfler değişti,
takvim yenilendi;
ama asıl devrim
insanın kul olmaktan
vatandaşlığa geçmesiydi.

Ben memleketi
nutuklarda değil,
okuma yazma öğrenen
bir kadının gözünde gördüm.
Bir çocuğun
ilk kez “ben de varım”
diyebildiği yerde.

Ama tarih tek çizgi değil;
ilerlemek kadar
yalpalamak da var.
Cumhuriyet de
insan eliyle yürüdü,
insan eliyle yaralandı.
Çünkü memleket
hiçbir zaman kendiliğinden korunmadı.

Bugün memleket meselesi,
ne yalnız geçmişle övünmek
ne de geleceği ertelemek.
Bugün mesele,
ataların emanetini
lafla değil
ahlakla taşımak.

Ben memleketi
çok bilenlerden değilim;
çok sorumluluk hissedenlerdenim.
Tarih omuzda ağırdır,
kaçarsan ezer,
taşırsan doğrultur.

Ve bilirim:
Bu toprak
ne ilk kez sınanıyor
ne son kez.
Ama her çağda
aynı soruyu soruyor:

“Beni sevecek misin
yoksa sahiplenecek misin?”

Memleket meselesi budur işte:
Geçmişe saygı,
bugüne cesaret,
yarına utanmayacak bir yüz bırakmak.