Memleket Gözlüm Şiiri - İbrahim Kaya Bursa

Senin gözlerine bir ömür sığarmış
O gözlerde müebbet mahkûmlar yatarmış
Aradan aylar, sevdalar yıkan yıllar akarmış
Ne bilsin bu divane, sana yanan ömrüne yanarmış

Belki sen unuttun, belki de hiç yaşanmamış saydın
Belki sen beni hiç anmadın, hiç hatırlamadın
Bir gün yanmadın, belki de sen hiç ağlayamadın
Belki de gönlünde bir yeri bana ayıramadın

Oysa ben her yeşil gözün ardında seni aradım
Hey memleket gözlüm, diyar diyar aradım
Hiç inanmadan, göz göz aradım

Memleket gözlüm bende biliyorum
Gözlerim olmayacaktı artık gözlerinde
Ne bir umudum ne de bir hayalim kuruldu gözlerine
Ne bir sevdam ne de bir sevdalım oldu
Senden gayrı bu gönülde

Böyle oluyor işte insan, bu gözleri sevince
Gayrı neylesem sen de memleket gözlüm, halım nice

Yalan yok be memleket gözlüm doyamamıştım
Belki de uzun uzun bakmaya kıyamamıştım
Belki de bu büyülü gözleri hep benim sanmıştım

Şimdi hatıralarımın en ücra köşelerinde
Sana sevda kokardı zambakların çiçeklerinde
Sen bakardın, gözlerin memleket olurdu çiçeklerime
Sen bakardın, onlar sana açardı en güzel renkleriyle

Açmıyor zambaklarım şimdi sevgili
Kurudu çiçeklerimin gülen yüzleri
Bırak bir kez daha açsın zambak çiçekleri
Bir kez daha görem bırak, yaraladı bu hal beni

Bir isim koy, bir adı olsun bu marazın
Hey memleket gözlüm bir dua et
Bir ölümü olsun bu canın
Memleket gözlüm…
Ne sevinecek halım kaldı, ne de üzülecek halım

Senden bana tek hatıra kaldı
Onlarda memleketsiz kaldı
Soldu sarardı, güneşi karardı
Boynu bükük, yetim zambakların kaldı

Ne çileymiş sana sevda
Şimdi neredesin kim ne bile
Kiminlesin şimdi kim bile

Acaba zambakların var mı? Kim bile
Acaba gözlerin hala sevdalar saçar mı?
Kim bile bakışların da hala bahar açar mı?

Zambaklar hala sevda, hala sen kokar mı?
Hala, sen bakınca kışlar baharlaşır mı?
Zambaklar, seni hala tanır mı?
Hala sana açar mı? Kim bile…

Gayrı bildiğim tektir memleket gözlüm
Senden gayrı ne baharım, ne yazım oldu
Nede bağrımda böylesine deli sevdalar yoğruldu

Sensiz dünyada çok sessiz, çok yalnız
Bir yalnızlık senfonisidir yerini alan
Yokluğunu sessiz sessiz çalan
Bir zambağın gözyaşları senden kalan

Sana yanarım, geçen yıllara ağlarım
Saçının telini görmediğim yar
Sana bir insan ömrü bağlamışım
Yasına bir adam adamışım
Bilmem! Değer mi memleket gözlüm

Gözlerine geldiğinde gözlerim
Sevdalarıma memleket olurdu gözlerin
Ben sevdalar eker, aşklar büyütürdüm
Bir ana kucağı kadar sıcak olurdu gözlerin
İçimde yetim gönüller olurdu sana hasret
Vatana hasret sevdalar gibi, sana hasret…