Memleket Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Bu
Memleket,
Bizim diye,
Canımızı verdik.
Kara toprağa,
Bile, bile.
Bu,
Ne oyundu böyle,
Biri çıksa söylese,
Gerçek
Ne
Nerde saklı
Niye,
Gencecik bedenler,
Düşüyor yere…
Ne elimizde var,
Ne dilimizde,
Köle misali,
Ne denildiyse,
Esen yel önünde toz gibi,
Sürüklendik,
Küme, küme,
Büyük umutlar peşinde,
Sabah akşam…
Ne
İstiyorlardı böyle,
Bitimsiz hevesler,
Uğruna,
Daha doğmamış çocuklar,
Şehit diye
Şehit
Ediliyor niye…
Bir,
Bilmece oldu yaşam,
Or dan
Bur dan
Tut ellerimi durma,
Dönüyor dünyalar,
Anlıyor mu sun,
Soğudu
Soğuk,
Dondu su.
Ve
Zulüm
Kudurdu.
En büyük vurgunu,
İnanır mı sı nı z,
Devlet denilen
Dev
Vurdu.
Dev
Le
T
Et,
Kemik,
Binlerce, bilimsellik,
Lik
Lik
Kuş ötüyor
Cik cik…
Kimsesiz kaldı, kimsesizlik.
Boğuldu sessizlik,
Bir cümlelik gerçeği,
Söylemeye gücü yetmedi,
Dil,
Dilim, dilim doğrandı.
Ana ağladı,
Baba ağladı,
Koca karıların ah’ ı, kara bulutları ağlattı.
Bir karanlık gömlek giyildi,
Di
Di
Bu,
Nasıl devirdi, devrilmedi…
Nice devirleri deviren bu milleti,
Böylesi inletenleri,
Ne kanun durdurdu,
Ne hukuk…
Gerçek,
Sustu, sustu
Susturuldu…
Zavallı yürek,
Kahroldu.
Kalemde,
Mürekkep kurudu.
Unutulmuşluğu,
Unuttuğumu
Zannettiğim an,
Mısra, mısra yeniden,
Damlayan
Yaramdan akan,
Kan,
Bir hançer gibi kesi verdi boğazımda gırtlağı,
Bi mermi patladı,
Bi daha,
Bi daha …
Canlı beden,
Düştü cansız.
Kim vuruldu,
Kim,
Bu benim milletim,
Kardeşim
Ahmedim,
Mehmedim…
Dim,
Dim…
O kadar çok şey var söylenecek,
Söyleyemedim.
Dim,
Dim,
Hiçbir şey söyleyemedim.
Sanki bin binyıl geride kalan sürüler gibi
Koşuyorduk zamanın peşinde,
Yetişemiyordu adımlarımız.
Düğümlenmiş yollarımız…
Biliyor musun sevgili
Sensizliği,
Ne dağda taş,
Ve
Ne de
Başım üstünde bulut kabullendi
Böylesi çaresizliği,
Çekemedi yüreğim.
Dedim alıp başım gideyim.
Acemiydim gidemedim…