Memleket Şiiri - Cahit Küçük

Yalnızlığın tam kıyısında çırpınıyorum,
Her akşam güneşe veda edince,
Gurbet mi diye pek düşünmüyorum,
Tükendiğimi bile bile yabanda,
Beni hayata bağlayan memleketimin.

Yine akşam, sokaklarında dolaşıyorum,
Karanlık her taraf zifiri karanlık,
Memleketi bu kadar özlemekten korkuyorum,
Her yan bir dost oluyor,
Bazen memleket diyerek uyanıyorum.

Bir sokağı alıp ayaklarımı sürüyorum,
Taş kaldırımlar adımlarımla şenleniyor,
Elim böğrüme düşüp,
Bir can kayıyor gökyüzüne,
Ve gurbet benimle hüzünleniyor.