Memiş’in Mustafa Şiiri - Nihat Yücel

MEMİŞ’İN MUSTAFA

Alaca karanlıkta Ok kayası’da vurdular
Ben Zorkun köyünden Memiş’in Mustafa
Bir avrat beş çocuk boynu bükük kaldı
Doya doya sevememiştim karımı çocuklarımı
Yaşamanın tadına doyamamıştım daha

Koca yapraklar delik deşik oldu saçmalardan
Bir tüfek patladı-bildim beni vuran Çolak Ali
Geçen yıl rastlamıştım daracık bir bağ yolunda
O asılmıştı tetiğe ben asılmıştım
Taa o günden beri Ali’nin çolak kalmıştı eli

Her yer alaca karanlıktı bağlar-bahçeler-dağlar
Bir türkü tutturmuştum doğacak güne karşı
Fışıldak kaya’nın uğultusu vardı kulaklarımda
Alışmıştım Koca dere’nin gürültüsüne yıllardır
Erimemişti Berit’in Solak dağ’ının karı

Gece gündüz çalıştım durmadan dinlenmeden
Şimdi içimde var boynu bükük çocukların sızısı
Üzümleri sermemiş-cevizleri çırpmamıştım daha
Bu yıl yeni giysi alacaktım karıma çocuklarıma
Ne yapalım böyle imiş alnımızın yazısı

Ne günler geçti aradan-ne kadar yıllar
Ne zaman ve neden başladı düşmanlığımız bilmem
Omzumda tüfek tabanca belimde öyle gezerdim
Akşamları sıkı sıkıya kapatırdım perdeleri
Azıcık geç kalsam eve korkardı Fadime’m

Çocuklarım şimdi kime baba diyecek
Kimin yolunu gözleyecek akşamları karım
Acaba evlenir mi köyden başka biriyle
Bir kaç keçi ardında bir ömür tüketecek
Bir parça ekmeği bulmak için çocuklarım

İyi bakın hayvanlara yokluğumu hissettirmeyin
Fadime’m seni çocukları emanet ettim Allah’a
Argın altındaki tarlayı yarıya verin
Oğlum Memiş’e-Alirza’ya son sözümdür Fadime’m
Acımı unutsunlar kanımı gütmesinler ha

Alaca karanlıkta Ok kayası’nda vurdular
Ben Zorkun köyünden Memiş’in Mustafa
Bir avrat beş çocuk boynu bükük kaldı
Doya doya sevememiştim karımı çocuklarımı
Yaşamanın tadına doyamamıştım daha

Nihat Yücel