Memet! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Memete sordular, neden gülersin diye
Ağlamak ne çare dedi gülünecek halimize
Allah Allah deyip yatıp kalkan bir milletiz
O’nun dedikleriyle çatışan bir illetiz

Kokmuş ete tuz dökeni
üstüne de şeker ekeni seyrederiz
Bizleri kaz göreni
Kardeşi kardeşe düşüreni biliriz
Aptal gibi avlarına düşerken teker teker
sinek gibi kanlarımızı çektiririz
Biliriz emme, yine de şükrederiz

Sen ne sorarsın bey
Bırak da biraz güleyim
İt bizi ısırıyor diye söylenip
Kapıda beslememize güleyim
Yukarıdakiler bizi eziyor deyip
Tekrar seçmemize güleyim

Sen şimdi bana deli dersin bilirim
Koyun diyenler varken sana kızmam bile
Güdüyorlar bizi beyim güdüyorlar
Biz uyuyoruz onlarsa yol alıyorlar

Vatan millet Sakarya diye
cebimizden çalıyorlar
Kendi dergahlarının kasasına atıyorlar
Toprak tohum, inek ot,
insanlar ekmek diye bağırırken
Onlar mallarına mal katıyorlar

Memete sordular;
iyi de neden gülersin diye
Anamız ağlıyor ya dedi gülümseyerek
Biz bari gülelim kendi ektiklerimize
Gülüp durdu ana avrat söverek

Biz böyle bir milletiz dedi Memet
El alem topraklarımızı elimizden alırken
Baş kaldırıp ayaklanmaya ne hacet
Ağlayıp da isyana ne hacet
zındanlar dolarken

Derin bir nefes çekti cigarasından
Bu var ya bu dedi,
tütünün en fiyakalısı
Dertlenmeye başladı arkasından
Belli ki artık taşmıştı sabrı

Bu tütün dedi, neyi eksik öbürlerinden
Biliriz korkuları vardır o katil devletten
Zehir mi aktı da çeltiğimin tanelerinden
Ne getirip dururlar ta yaban ellerden

Biri bana baş olacaksa
Benden bir vatandaş olmalı
Benim toprağım satılacaksa
Bunu benim halkım almalı
Ekmeli, işlemeli
İnsanıma ekmek vermeli

Bunlar dedi,
bunlar amerikan uşağı
Ne kadar da tatlı geliyor
emperyalist kaşağı
Kaşı babam kaşı bu yobazları
Çalacaksın bir bıçak,
kelleyi düşüreceksin aşağı

Memete sordular;
ya duyan olursa bunları
Ayağa kalktı Memet,
sertleşti birden bakışları
Bey
bey dedi
sen yaşıyor mu sanıyorsun bu insanları
Benim anam ağlarken,
takar mıyım onların avratlarını!