Çocukluğumda dinlediğim bir öyküden aklımda kalanlar;
Köyün saf ama temiz kalpli delikanlısı kim olduğunu soranlara hep Memed’in Babası olduğunu söylermiş. Nedenini sorduklarında;
“Ben Ayşe ile evleneceğim, bir oğlumuz olacak, adını Memed koyacağız” diye yanıtlarmış. Oysa delikanlının evlenecek maddî olanakları da yokmuş. Ona büyükleri şöyle öğüt vermiş;
“Oğlum, git şehirde çalış, para biriktir. Yoksa başka türlü evlenemezsin Ayşe ile.”
O da öyle yapmış. Şehre gitmiş, rastladığı kişilere bir iş aradığını söylemiş. Kim olduğunu sorduklarında da tabi ki “Ben Memed’in Babasıyım” diye yanıtlamış. “Memed kim? ” diye sorduklarında da “Ben Ayşe ile evleneceğim, bir oğlumuz olacak, adını Memed koyacağız” diye yanıtlamış. Aslında rastladığı kişiler hırsızmış. Bu saf insanı işlerinde kullanmayı düşünmüşler…
“Biz sana iş veririz” demişler. “Bizler eşya taşıyıcısıyız, seni bu gece göndereceğimiz evin tavan arasındaki eşyaları o evdekiler satmışlar. Sen onları çuvala doldurup indireceksin, biz de satın alan kişiye götüreceğiz”
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
