Memed Şiiri - Sabit İnce

Bir ülküm vardı: Kızılelma, turan ülkesi

Sevdalandım ona sonsuza dek, terketmemecesine...

O sevgilimdi, o uzak ülkümdü, o bir idealdi

Ama ne çare kandırdılar, igfal ettiler saflığımı

Bir genç kızı aldatır gibi o uğurda gençliğimi çaldılar

kirli, pis, kokuşmuş ve doymayan arzuları, hırsları uğruna

kimler mi? İnandıklarım, sevdiklerim, hayranlık duyduklarım

hatta en çok olmaz canım dediklerim de vardı

Ben gözü yeni açılmış bir bağ gibi üzüm yetiştirecektim

Tüm insanlık yesin, mutlu olsun, savaşların yerini barış alsın diye

Ama barışa giden yola savaşla çıkardılar bizi

sonradan anladım ki barışa değil, savaşa çıkarmışlardı

kendileri küflü zevkhanelerinde purolarını tüttürürken

Ben, sen, o biz, hepimiz onların bitmeyen arzularına hizmet

onların şaşalı hayatlarına zimmet için

beyinleri yıkanmış

kurulmuş, onları efendiliğe götüren köleler olmuştuk

Böyle istememiştik Memed

böyle değildi hayallerimiz

Biz sevi uğruna, insanlık uğruna, insana hizmet için

Çıkmıştık yola taa Urumdan Maçine...

Bir hazardan bir hazara uzanacaktık sevgi ile

Ama Edirneden Karsa kadar kan döktük,

kan döktürdüler

Hem de şehadet gibi kutsal bir kelimeyi pelesenk ederek

şehit kanlarını alnımıza kınalı kuzu misali sürerek

meydana sürdüler

ölen bizdik, mehmetti, ahmetti

Yemende, Çanakkale de, SARIKAMIŞ da hep bizdik Memed

Bizim kaderimiz değildi memed

Biz Yunus'un sevisi, Hacıbektaş velisi idik

Biz kalu belada beli demiştik ya seninle

Kardeştik ya taman

ama kardeşi kardeşe

kırdırdılar memed, kırdırdılar...

Yeter artık açtık gözümüzü

Aydınlıkta aydınlattık yüzümüzü

sonra, sonra sevdik, sevdik

Birbirimizi,

bizi sevmeyenlerimizi

Hepimizi

Hepimizi sevdik Memed

Ama hedefimiz hep kızılelma

Yine de koşuyoruz seviye, yolumuz Ahmet Yesevi'ye...

1 ekim 2010 Kayseri

Sabit İnce