MEME KANSERİ LAFI AĞZIMIZDAN ÇIKINCA.
Karşınızda sizin suratınızdaki her küçük ayrıntıyı dikkatle gözlemleyen, her mimikten anlam çıkarmaya çalışan bir kadın oturuyor ve siz ona hastalığının adının meme kanseri olduğunu söylemeye çalışıyorsunuz. Sanki ağzınızdan çıkacak iyi bir kelime hayat kurtaracak veya söyleyecekleriniz bir insanın idam fermanı olacakmış gibi bir sessizlik anı ve ağzınızdan dökülen kelimeler. Benzer bir anın aynı gün içinde bir, iki, üç hatta dört ve inanmayacaksınız ama belki beş defa tekrarlandığına şahit olmanız…
Kanser kelimeleri dudaklarınızdan dökülünce oluşan korku, endişe, kaygı ve her şeyin bittiği bir altındaymışsınız gibi bir duraksama. Titreyen dudaklar, göz kapaklarında biriken birkaç damla yaş, bir şeylere tutunmaya çalışan ama boşlukta hareket eden eller. Etraftakilerin giderek artan endişesi, analarıyla birlikte gelen kızlar ve oğlanların yüreklerindeki acı, eşlerine hayran hayran bakan adamların yalnız kalmışcasına boşalan yüz ifadeleri. Herkesin bir anda aklına gelen yokluk, yoksunluk, ölüm düşüncesi…
Aklınıza tamda bu anda kendi annenizin gelmesi, onun yokluğu, yokluğun yürek dağlayan acısı, yerli yersiz her fırsatta onu hatırlamanız, dökülen yaşlar. Keşke torunlarını görebilseydi, beni bu halimle görse ne kadar sevinirdi düşünceleri, onun geçen günlerin sızısı… Her an kapıdan içeri girecekmiş hissi, Kısa boylu, sarışın, gözlüklü, güler yüzlü her kadını onunla karşılaştırmak, aklınızdan geçen ne kadar benziyor düşünceleri.
Tamamını Oku
Zeki üstadım Allah-ü Teala bu amansız hastalıktan hepimizi esirgesin
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta