Bir sen kal yârim…
Hayatın bütün gürültüsü susmuşken, yalnızca senin adın yankılanıyor içimde. Zaman, omuzlarıma yığılmış bir yük gibi ağır; geceler, damarlarımdan çekilen kan kadar soğuk. İçimde kırık bir aynanın parıltısı var: Ne yana dönsem seni yansıtıyor.
Sen, varlığımla yokluğum arasındaki tek çizgi; ben, senin sessizliğinde boğulan bir dua…
Her gece tespihime dökülen göz yaşım gibi
Bir sen kal yârim…
Ben Meltem, Karadeniz’in asi kızı,
Rüzgârla yarışır bakışımın hızı.
Bir türkü düşer kalbe,
göğsünde yankı olur önce,
Göğe Komşu Topraklar
Memleketim gibiyim bu aralar,
bir yanım keşfedilmeyi bekler.
Bir yanımda göğe uzanan asi dağlar,
Bir yanımda Çoruh’un zincir tanımaz öfkesi var.
Çocukluktu…
Avuçlarımız küçücük, dünyamız kocamandı.
Bir kemik kırılırdı sofrada,
bizim içimizde bir oyun başlardı:
“Lades… aklımda!”
MERHABA…
Merhaba…
Sana değil belki,
hayatın önüme serdiği yeni güne, yeni zamana.
Bazen insan bilmez ya,
Bir zamanlar gökyüzü bizimdi,
Bulutlar bile bize imrenirdi.
Gülüşlerimiz taşardı sokak aralarına,
Sepet sepet yumurta,
Sakın beni unutma…
Bir çocuk sesinin gölgesinde
Yüreğime dokunan eski bir çağrı gibi
Düştü içime bu söz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!