Ağır ağır yürüyorum hayatın içinde,
Kimi zaman düşüyor, yaralanıyorum,
Kimi zaman yaralarımı sarıp, dağılan beni topluyorum.
Karanlık sokakları, göz yaşlarımla aydınlatıp, yanlız başına yürüyorum.
Gözlerimden akan yaşla ve yüreğimdeki acıyla
Tükettim umutlarımı yanlızlığın sokağında,
Hadi kendine gel baba,
Hasret kaldık hepimiz sana,
Yüzümüz ıslak sensiz baba,
Hastaneyi bırak dön bize baba,
Gülmez oldu gözlerimiz,
Geçmek bilmedi günlerimiz,
Ben asi rüzgar
İçimde dinmeyen fırtınalar var.
Sensizlikmiydi içimi acıtan.
Yoksa savunmasızlığımmı beni ağlatan...
Ne çok sıfatlar yüklemiştin bana
Gece sessiz,
Üşüyor, ağlıyorum.
Karanlık ürkütüyor sensizliğimi.
Gece susuyor, yaralı, çaresiz, yalnız...
Nereye gittin?
Kime bıraktın çaresiz umutlarımı?
Severken vazgeçebilir,
Kızarken affedebilir,
İsterken korkabiliriz.
Neden böyle olduğunu çoğu zaman anlamayız.
İç dünyamızın istemsiz oyunları belkide yaşadıklarımız,
Bu oyundaki rolümüz;
Özledim babam seni,
Dimdik duran bedenini, sesini.
Çatık kaşlı, ama sevgi dolu gözlerini,
Çok özledim seni,
Bana kızım deyişini
Nerdesin dönsene geri...
Sevdim seni,
Hayal ettim senin ile mutlu bir geleceği,
Hayal ettiğim kadar hayalleri,
Gerçekleştire bildiğim kadar gerçekleri yaşıyorum şimdi.
Sevdim seni,
Adı Cihan'dı,
Gözlerinde umut vardı.
Kışımı bahar yaptı.
Beni bir tek o anladı.
Adı Cihan'dı,
Bugün 23 nisan,
Sen gideli 6 sene oldu
Bize “elveda” demeden ilk gidişin
Bizleri öpmeden kapıdan ilk çıkışın
Nereye gittin ki,?
Soğuk mu baba oralar?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!